نقد و بررسی Assassins Creed: Unity

مدت های زیادی است که بسیاری سری AC را در یک سراشیبی بزرگ می بینند. عنوانی که نسخه اول آن در اوج تازگی و در سال ۲۰۰۷ عرضه شد و نسخه های بعدی آن به صورت پیاپی و در کمتر از یک سال عرضه شدند. این عنوان تا جایی فقط صعود کرد و بعد از ان فقط سقوط را به خود دید. بعد از مدت ها همگان به عنوان تازه یوبیسافت یعنی Assassins Creed Unity چشم دوخته بودند و امیدوار بودند که این عنوان بتواند دوباره این سری را زنده کند. 

  در این مقاله به ترتیب از بخش های ضعیف به بخش های قوی حرکت می کنیم….*

پاریس در اوج زیبایی/پاریس در اوج ذلت

در این مقاله با بیان نقاط قوت و ضعف بازی در کنار یکدیگر به خوبی درک می کنیم که چرا یوبی سافت و این عنوان به هدف خود نرسیدند. این عنوان از همان ابتدا ادعاهای بسیاری در رابطه با طراحی بی نظیر محیط های درون خود کرده بود. یوبی سافت موتور ارتقا داده شده AnvilNext را برای ساخت این عنوان به کارگرفت و از همان ابتدا نمایش های بزرگ بازی حاکی از یک شاهکار گرافیکی بود. محیط های بازی آنقدر زیاد و گستره هستند که مثل و مانندشان در هیچ یک از نسخه های گذشته Assassins Creed به چشم نخورده است.

اولین چیزی که در گرافیک بازی مورد توجه هرکسی قرار می گیرد طراحی بی نظیر پاریس است. با مشاهده بسیاری از تصاویر و نمونه ها و ویدیو ها می توانید به راحتی درک کنید که یوبی سافت در عنوان Assassins Creed Unity دقیقا پاریس را بازسازی کرده است. این هنر یوبی سافت در طراحی بی نظیر محیط این بازی است که در تک تک نقاط بازی به چشم می خورد. اما طراحی پاریس فقط محدود به این طراحی کلی محیط نیست. بازی از ساختمان های بسیار، برج ها، کلیساها، محیط های اشرافی و … و … بهره می برد. نکته بی نظیر طراحی بازی زمانی است که بازیباز تقریبا امکان وارد شدن به یک سوم ساختمان های بازی را دارد و فضای ساخته شده درون هر کدام از آن ها نیز به طور کامل با یکدیگر متفاوت است. بازی به جز این محیط ها از محیط های مخفی زیر زمینی بسیاری نیز برخوردار است و تمام این ها باعث می شود که بدون شک بگوییم که AC Unity بزرگترین و جذابترین و با کیفیت ترین محیط در بین تمام سری AC را داراست.

به جز طراحی محیط های بازی، بازی در بخش های گرافیکی دیگر نیز کاملا موفق بوده است. طراحی چهره ها، بدن ها، موجودات زنده، اجسام ثابت، مردمی که در همه جای بازی به شکل های مختلف هستند و حتی یکی از آن ها به ندرت چهره ای تکراری دارد و … و … همه و همه دست به دست هم داده اند تا Unity در بخش گرافیکی به طور کامل بدرخشد. در هنگام صحبت کردن شخصیت ها، با کمی دقت میتوان کلمات در حال بیان را لبخوانی کرد و این موضوع باعث می شود که گرافیک، بازی را باورپذیرتر از گذشته گرداند. جدا از این سخنان بازی در طراحی متریال ها نیز بی نظیر بوده است. تکسچرهای به کار رفته در تک تک محیط ها آنقدر بی نظیر است که در بعضی مواقع بازیباز واقعا خود را در چنین محیطی احساس می کند.

یکی دیگراز بخش هایی که Assassins Creed Unity در آن گرافیک خود را به رخ همگان کشیده است، نورپردازی بی نظیر بازی است. یوبی سافت حتی به کوچکترین ریزه کاری ها در این بخش نیز توجه کرده است. سایه زنی ها در بازی در اوج کیفیت قرار دارند و به طور کامل بازیباز را راضی می کنند. نور خورشید، جهت تابش آن، تاثیر آن بر کم دیده شدن نور مهتابی های بزرگ خانه های اشرافی، همه دست به دست هم می دهند تا یک عنوان بی نظیر در بخش نورپردازی را شاهد باشیم. با گذشت زمان در یک روز، شدت تابش و جهت تابش نور خورشید هم به حدی طبیعی دیده می شود که بازیباز مابین نور پردازی دنیای حقیقی و دنیای Unity تفاوت چندانی حس نمی کند.

در حقیقت باید گفت گرافیک Assassins Creed Unity لایق کلمه فوق العاده بود اگر…:

اگر این کله ها به جای صورت آرنو ظاهر نمی شد….، اگر در بعضی مواقع آرنو در دیوار فرو نمی رفت، اگر در بعضی مواقع لباس دشمنان غیب نمی شد، اگر بازی این همه باگ نمی داشت.

بله، یکی از قدرتمندترین بخش های AC Unity همین بخش گرافیک آن است. و صد البته مهمترین بخشی که کمر این بازی را خورد کرده است نیز همین بخش گرافیک است. یوبیسافت تا به امروز پچ های زیادی را برای حل مشکلات عرضه کرد، اما هنوز هم که هنوز است بسیاری از بازیکنان از باگ های تمام نشدنی بخش گرافیک بازی در عذابند. یوبیسافت ایده های بسیاری را در بخش گرافیکی این عنوان پیاده کرد، اما آنقدر که حواسش را به طراحی بازی داده بود، دقت به رفع مشکل و به وجود نیامدن آن را فراموش کرد و چنین شد که در بسیاری از نقد های بین المللی این عنوان بیشترین چیزی که از نمره این عنوان کاست همین بخش گرافیک پر مشکل آن بود. این موضوع مربوط به پلتفرم خاصی نبود و در بخش های بسیاری دیده می شد. درست است که یوبی سافت گفته به زودی با عرضه یک پچ سنگین این مشکلات را به صورت کامل برطرف می کند اما متاسفانه یا خوشبختانه آب ریخته دیکر باز نمی گردد.

در کل باید گفت بخش گرافیکی این عنوان در صورتی که این باگ ها در آن دیده نمی شد، برای این سری نمره کامل را می

گرفت. اما هنوز هم که هنوز است نباید از این پاریس و از این دنیای بزرگ چشم پوشید.

داستانی جذاب و دوست داشتنی/شخصیت هایی نه چندان جذاب!

داستان سری AC همواره یکی از ارکان اصلی آن بوده است. زمانی که یوبی سافت ایده داستانی Unity را با موضوع انقلاب فرانسه بیان کرد، بسیاری به داستان این عنوان امیدواری بسیاری پیدا کردند. یوبی سافت برای خلق داستان Unity دستش بسیار بازتر از گذشته بود چرا که ماجراها و اتفاقات درون انقلاب خونین فرانسه آنقدر زیاد است که پرداختن به هر کدام از آن ها می تواند یک داستان بزرگ و شنیدنی را به وجود آورد. اما از طرف دیگر زمانگذاری وحشتناک یوبیسافت برای طراحی گرافیکی بازی به طرز واضحی باعث شده است که از داستان بازی چیزهایی کم شود. داستان بازی به مانند ۹۰ درصد عناوین قبلی این سری جذاب و قابل و قبول است اما بزرگترین ضعف آن در شخصیت پردازی بسیار ضعیف بازی دیده می شود. البته یکی از مشکلات دیگر کپی برداری واضح یوبی سافت از کلیات داستان های قبلی است که به خوبی به چشم می خورد.

داستان بازی از جایی شروع می شود که در قرن هجدهم میلادی و در سال ۱۷۸۹ انقلاب خونین فرانسه آغاز می شود. زمانی که تمام شهر های فرانسه زیر ظلم و ستم اشرافیان و سلطنت قرار گرفته و مردم آرزویی جز زنده ماندن ندارند. زنان قتل عام می شوند و مردان هیچ کاری جز نگاه نمی کنند. دوست به دوست خیانت می کند. برادر به خواهر خنجر می زند. همه و همه برای زنده ماندن دست به هر کاری می زنند.

شخصیت جدید این نسخه، Arno Victor Dorian نام دارد که شخصیتی کاملاً جدید در این فرانچایز است. در این سری همواره شخصیت پردازی کارکترها در این سری از اهمیت ویژه‌ای برخودار بوده و هست و یکی از نقاط قوت عناوین قبلی این فرانچایز شخصیت پردازی بسیار عالی Altair ibn la Ahad و Ezio Auditore da Firenze بوده است. اما بعد از این ۲ نفر، یوبی سافت هرگز موفق به ساخت یک شخصیت عالی نشد و Edward Kenway و Connor Kenway نتوانستند آن‌طور که باید و شاید انتظارات طرفداران را بر آورده کند. “آرنو” نیز دقیقا این مشکل بزرگ را در نسخه تازه این عنوان یدک می کشد و به هیچ عنوان پتانسیل و لیاقت شخصیت اصلی یک عنوان بزرگ سری Assassins Creed بودن را ندارد. شخصیت پردازی آرنو بسیار ناقص و غیرقابل قبول است. جدا از آرنو بقیه شخصیت های بازی هم تعریفی ندارند و به جز یک یا دو مورد، می توان گفت یوبی سافت حتی یک دقیقه هم برای طراحی شخصیت ها وقت نگذاشته است.

اما یوبی سافت این بار در بخش داستانی بازی سخنانی برای گفتن دارد.  آرنو یک خانواده با اصل و نسب دارد. اجداد وی عضوی از خانواده فرقه‌ی اساسین‌ها بوده و آرنو هم در طول بازی به آن‌ها می‌پیوندد. قبل از این واقعه اشتباهات زیادی انجام داده و همواره در حال کوشش برای رستگاری و بهتر شدن است؛ نظیر الطایر، تلاش می‌‌کند تا همواره پیرو قوانین فرقه باشد. داستان بازی به هیچ عنوان با محوریت “انقلاب خونین فرانسه” پیش نمی رود. بلکه این انقلاب فقط به عنوان یک “بک گراند” در بازی استفاده می شود. البته در بعضی مواقع داستان ربط های مستقیم با مسائل انقلاب دارد اما این موضوع فقط مخصوص بعضی مواقع است.

یوبی سافت به طور واضحی تمام سعی خود را کرده تا “آرنو” را یک شخصیت بی پروا نشان دهد. اما رفتار ها و انتخاب های آرنو در ۹۰ درصد مواقع قابل پیشبینی است و این موضوع حتی به داستان اصلی بازی نیز صدمه هایی می زند. سازندگان برنامه ی ساخت یک عنوان با پیچش های داستانی بسیار بزرگ را داشته اند اما به طرز واضحی موفق به انجام این کار نشده اند.

آرنو در خانواده ای اشرافی زندگی می کرد، پدرش یک اساسین بود و زمانی که وی ۸ سال بیشتر نداشت توسط دشمنانش به قتل رسید. آرنو بعد از آن نزد یک تمپلار بزرگ شد و در تمام دوران کودکی با دختر وی یعنی “الیز” می گذراند. در زمان جوانی آرنو کم کم همه چیز را دریافته بود اما عشقی که از درون قلب او را به سمت الیز می کشید آزارش می داد. روزی پدر الیز توسط اساسین ها کشته شد و در این زمان آرنو نیز به طور کامل اجداد خود را شناخته و به اساسین ها پیوست. این در حالی بود که الیه برای انتقام مرگ پدرش به گروه تمپلار ها پیوسته بود و مستقیم رو در روی آرنو قرار گرفته بود. آرنو در گروه اساسین ها بود و الیز در گروه تمپلار ها. دقیقا در دو جبهه مقابل یکدیگر و این موضوع زمانی دردناک می شود که قلب این دو در گوشه ای نزد یکدیگر جا مانده بود. از بیان ادامه داستان برای جلوگیری از اسپویل خود داری می شود.

داستان بازی با ایده های جذابی آغاز می شود، یوبی سافت این بار یک داستان دوست داشتنی را به طرفدارانش هدیه کرده است. اما این داستان قدرتمند هر چه قدر که پیش می رود تکراری تر و قابل پیشبینی تر از گذشته می شود. این داستان، داستانی تازه و جذاب است اما متاسفانه یا خوشبختانه بازهم از همان ایده های همیشگی استفاده کرده است و این موضوع میزانی در ذوق بازیباز می زند.

یک پدر به قتل می رسد، پسر خانواده را می شناسد، اساسین می شود و ….

درست است که شخصیت اصلی بازی یعنی “آرنو” و بسیاری از شخصیت های دیگر این عنوان شخصیت پردازی خوبی نداشته اند اما به طرزی بسیار جذاب و فوق العاده “الیز” یکی از زیباترین شخصیت پردازی های سری Assassins Creed را در خود جای داده است. این یکی از همان یکی دوموردی است که یوبی سافت در شخصیت پردازی آن کم نگذاشته است. به عقیده شخص نویسنده و بسیاری از منتقدان دیگر”Elise” برترین شخصیت زنی است که در تمام عناوین این سری با آن رو به رو شده ایم. رفتار ها و باور های او هرگز تغییر نمی کنند و انتخاب هایش در طول داستان بازی باعث می شود که حتی لحظه ای تبدیل به یک شخصیت غیرقابل باور نشود، بلکه همواره یک انسان حقیقی با عقاید شخصی خود جلوه کند.

یکی از جذابیت های خوب داستانی بازی، نحوه روایت آن است. داستان بازی محدود به سینماتیک ها نیست بلکه در بسیاری مواقع دیالوگ ها در زمان گیم پلی نیز داستان را شرح می دهند. این موضوع باعث می شود که دقت بازیکن به تک تک دیالوگ ها بالا برود و همواره با داستان این عنوان درگیر باشد. به طور کلی بخش داستانی این عنوان نه به قدری عالی و بی عیب است که آن را شاهکار بدانیم و نه به قدری بد است که آن را ضعیف نامگذاری کنیم. بدون هیچگونه اغماض و با یک نگاه عالی با یک عنوان داستانی “خوب و قابل قبول” رو به رو هستیم.

آخرین سخنی که باقی می ماند قول هایی است که یوبیسافت به بازیکنان داده است که مقرر شدنش یا نشدنش بسته به یوبی سافت است و بس. طبق گفته سازندگان ۲ “DLC” بزرگ این عنوان یعنی: Dead Kings و China داستان هایی فوق العاده را روایت خواهند کرد. در ادامه می توانید تصویری از دی ال سی Dead Kings  را مشاهده کنید.

در عین حال فقط در یکی از بخش ها(مخفی کاری) مشکلات زیادی را به خود می بیند. گیم پلی این نسخه به طرزی واضح به ریشه های خود یعنی نسخه های اول و دوم بازگشته است. دیگر خبری از کشتی ها نیست و بازیباز در یک نقشه بسیار بزرگ که بزرگترین نقشه ایست که یوبی سافت در عمرش ساخته است، با خیال آسودهمی تواند طعم یک گیم پلی حقیقی AC را حس کند.

عضو جدا نشدنی بازی حرکات پارکور خواهد بود. این بار دیگر خبری از آن حرکات از قبل تعریف شده نیست که پس از مدتی خسته کننده می شدند، در این بازی پارکور رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است. حرکات بازیبازان در روی دیوار های شهر بسیار جذاب است و در بسیار مواقع می تواند برای فرار از دشمنان نیز شما را یاری کند.

برخلاف نسخه های قبلی، قابلیت شخصی سازی در این نسخه بیداد می کند و شما دقیقا آن اساسینی که می خواهید را می سازید. بازی در این بخش برای شما هیچ محدودیتی نگذاشته و دست شما را کاملا بازگذاشته است. صدها نوع لباس و کیف و … برای شما آماده است تا “آرنو” را دقیقا به همان شکلی که می خواهید سر و وضع دهید. این قابلیت حقیقتا به جذابیت های بازی می افزاید.

کلام آخر

Assassins Creed Unity بر خلاف انتظار یوبی سافت نتوانست تبدیل به یک شاهکار شود. این عنوان اگر اشتباهاتی را درون خود نگه نمی داشت، اگر یوبی سافت اقدام به بررسی کامل بازی و جلوگیری از هر باگی قبل از انتشار بازی می کرد، اگر داستان خود را متفاوت تر و عمیق تر می نوشت و هزار و یک اگر دیگر محقق می شد می توانست یک شاهکار باشد. درست است که چنین اتفاقی نیفتاد اما هنوز هم چیزی نیست که ما را از این که این عنوان را یک “عنوان جذاب و لایق تجربه” بدانیم دور کنیم. AC Unity در عین این که یک شاهکار نیست اما چیزهای تازه و زیادی را درون خود دارد و بدون شک برای هر شخص طرفدار فرانچایز Assassins Creed، جذابیت های ویژه ای را رقم خواهد زد. هر طور هم که باشد نباید “آرنو” را در “انقلاب خونین فرانسه” تنها و بی یار رها کرد…