نقد وبرسی بازی Deadpool

Deadpool یکی از قهرمانان مشهور کمیک های Marvel است که نخستین بار در سال 1997 متولد شد و به سرعت تبدیل به یکی از محبوب ترین شخصیت های این وادی شد. شاید شبیه ترین شخص به Deadpool، دانته اسپاردا (Dante Sparda) از سری Devil May Cry باشد. طی چند سال اخیر، کمپانی Marvel سیاست های جدیدی مبنی بر احیای شخصیت های خود در سینما و به دنبال آن بازی های کامپیوتری را اتخاذ کرد.  

داستان

Deadpool با نام واقعی وید ویلسون (Wade Wilson) یک مزدور است که بزرگ ترین هدفش، پول درآوردن است. او مأموریت دارد تا یکی از اشخاص سرشناس برنامه های تلویزیونی که در حال ساخت Jump the Shark است را از بین ببرد. وی وظیفه دیگری نیز به عهده دارد و آن هم کشتن شخصی به نام Mister Sinister است که در حال توسعه پایگاهی در کشوری خیالی به نام Genosha است و سربازانی با قدرت های فرا بشری از او محافظت می کنند. داستان بازی به طرز شگفت آوری ساده و سرراست است و فقط دو عامل باعث می شود تا ضعیف قلمداد نشود. عامل اول، وجود شخصیت های مختلف کمیک است.
در طول بازی با اشخاص زیادی از جمله Cable ،Wolverine ،Death ،Domino و Vertigo روبرو می شویم که مسلماً برای طرفداران کمیک های Marvel جذابیت های خاص خود را خواهد داشت. عامل دوم و مهم تر، شخصیت پردازی Deadpool است که به تنهایی بار تمام ضعف های بازی را به دوش می کشد. High Moon برای طراحی او سنگ تمام گذاشته و دقیقا همان کسی را ترسیم کرده که در کمیک هایش دیده ایم. شخصیتی بی رحم و در عین حال بسیار شوخ طبع که از گذشته خود اطلاع خاصی ندارد و تمام هدفش درآمدزایی است. بازی مملو از کارهای عجیب و خنده دار Deadpool است که طراوت خاصی به داستان بخشیده و باعث شده تا حد زیادی نقص های آن پوشش یابند.

گرافیک

به طور کلی Deadpool از سبک گرافیکی The Amazing Spider-Man پیروی می کند که البته از مایه های Realistic به مراتب کم شده و به سمت طراحی کمیکی سوق داده شده است. با این وجود، نمی توان گرافیک بازی را عالی توصیف کرد. بافت ها در بعضی موارد فاجعه هستند. انیمیشن ها چندان در سطح بالایی نیستند. بازی روی 30 فریم اجرا می شود، اما افت فریم بعضاً آزار دهنده ای وجود دارد. افکت های بصری نیز چندان جالب توجه نیستند و بدتر از همه، نورپردازی حتی در حد یک عنوان نسل هفتمی هم نیست و عجیب تر اینکه بازی توسط موتور قدرتمند Unreal Engine 3 ساخته شده است! طراحی شخصیت ها در حد قابل قبولی کار شده، اما وقتی در سال 2013 هستیم و به پایان نسل هفتم نزدیک شده ایم، حقیقتاً این گرافیک نمی تواند مخاطب را راضی کند. این در حالیست که استودیوی High Moon قبلاً عنوان Transformers را ساخته که از نظر گرافیکی در سطح بسیار خوبی بود.

موسیقی/صداگذاری

شاید بزرگ ترین نقطه قوت بازی، بخش صداگذاری آن باشد. وقتی نام نولان نورث (Nolan North) به عنوان صداپیشه یک بازی به میان می آید، نمی توان توقع چیزی جز یک کار بی نقص را داشت. نورث از Deadpool یک شخصیت شدیداً طنزآلود ساخته است. شوخی های کلامی در جای جای بازی دیده می شوند و همگی آن ها به لطف صداپیشگی عالی نورث بسیار زیبا کار شده اند. در بخش موسیقی نیز نمی توان ایراد خاصی گرفت. هر چند قطعات ساخته شده، چندان هم عالی نیستند و در این بین تنها آهنگ Crazy از خواننده مطرح Country یعنی ویلی نلسون (Willie Nelson) مورد توجه قرار می گیرد.

گیم پلی

زمانی که نام کیت آرم (Keith Arem) را به عنوان کارگردان بازی دیدم، انتظار یک گیم پلی بسیار قوی را از بازی داشتم. چرا که او کارگردانی بازی های بسیار زیادی همچون سری Call of Duty را در کارنامه خود داشته است. اما متأسفانه در Deadpool با یک گیم پلی تکراری و خسته کننده طرف هستیم که تنها منجی آن مدت زمان کوتاهش است. Deadpool یک اکشن سوم-شخص با مایه هایی از سبک های مختلف مانند نقش آفرینی، پلتفرمر و حتی تیراندازی است و می توان گفت که در همه زمینه ها، اگر ضعیف نباشد، حرف جدیدی هم برای گفتن ندارد. در طول بازی، مرتباً از یک منطقه به منطقه دیگر حرکت می کنید و با تعدادی از دشمنان روبرو می شوید که باید آن ها را نابود کنید.
سلاح اصلی Deadpool دو شمشیر هستند، اما در ادامه می توان سلاح های دیگری نیز خرید. در مجموع، او می تواند دو سلاح سرد و یک سلاح گرم با خود حمل کند که هر کدام فنون چندضرب مخصوص به خود را دارا هستند و می توان برای آن ها هم قابلیت هایی آزاد کرد. یکی از ویژگی های مهم Deadpool توانایی درمان خود است که چندان هم چشمگیر نیست. اکشن بازی واقعاً تکراری است و نظیر آن را در ده ها بازی مختلف در چند سال اخیر دیده ایم. حتی وجود دشمنان مختلف با استراتژی های خاص خود برای نابود کردنشان (هر چند نباید واقعاً به دنبال استراتژی خاصی گشت!) و یا Bossهای مختلف هم نمی تواند جلوی تکراری شدن بازی را بگیرند..

اما بدترین بخش گیم پلی، زمانی است که از سلاح گرم استفاده می کنیم. در این حالت، دوربین به حالت تیراندازی سوم-شخص تغییر زاویه می دهد. جدا از هدف گیری های بسیار بد، تنها می توان در نبردهای دور از سلاح استفاده کرد که باز هم خیلی جالب نیست و رفتن به نزدیک و ضربه زدن با شمشیر، به مراتب آسان تر است. در مبارزه های شلوغ و نزدیک، استفاده از کلت ها واقعاً عذاب آور است. علاوه بر بخش تیراندازی، سازندگان تلاش کردند تا بخش های مخفی-کاری و پلتفرمر دوبعدی را نیز به بازی اضافه کنند که باز هم شکست خورده اند، چرا که در این زمینه ها نیز Deadpool حرفی برای گفتن ندارد. در مجموع درباره گیم پلی بازی چیزی جز واژه تکراری نمی توان گفت و جالب تر این است که این بازی حتی در اجرای کلیشه ها هم موفق نیست.

نتیجه گیری
در خوش بینانه ترین حالت ممکن، Deadpool تنها می تواند برای طرفداران پر و پا قرص کمیک های Marvel جذابیت نسبی داشته باشد. هر چند نمی توان از عنصر طنز بازی گذشت که واقعاً عالی کار شده و با یکی از خنده دارترین عناوین چند سال اخیر طرف هستیم. اما ظاهراً سازندگان کار روی بخش های دیگر را به کلی فراموش کرده اند. Deadpool نه تنها نمی تواند رقیبی برای عناوین DC باشد، بلکه حتی نمی تواند از میراث ارزشمند کمیک هایش دفاع کند