نقد وبرسی بازی watch dogs

تکنلوژی گاهی اوقات فقط می تواند وسیله ای باشد برای هوس های خودخواهانه و کارهای پلید. ولی آدم هایی نیز هستند که از تکنلوژی برای مقابله با زورگویی استفاده می کنند، برای اینکه تغییراتی به وجود آورند، برای اینکه فکر می کنند می توانند و باید به هر قیمتی از خود و دنیایی که می شناسند در مقابل چنین افرادی محافظت کنند.

کلیت داستان WD در مورد انتقام است و فقط هک کردن وسیله ای برای انتقام گرفتن از کسانی است که زندگی “ایدن پیرس” – شخصیت اصلی بازی – را خراب کرده اند. اینجا با انقلاب هوش مصنوعی و از این دست داستان ها که در فیلم های علمی – تخیلی دیده اید طرف نیستیم بلکه این انسان ها هستند که افسار این تکنلوژی را در دست گرفته اند و همین موضوع باعث شده بازی تم واقع گرایانه تری داشته باشد و انگیزه های شخصیت ها در نظر شما واقعی تر جلوه کنند. ولی روایت نه چندان خوب یا بهتر است بگوییم متوسط یکی از ایراداتی است که می توان به بخش داستانی بازی گرفت. اول برای من کاری را انجام بده تا منم برای تو کاری را انجام بدهم. بیشتر ماموریت های بازی این گونه است و تقریبا همان اوایل بازی با اتفاقی که برای ایدن می افتد این موضوع تشدید می شود. البته این موضوع نکات مثبتی هم دارد، به عنوان مثال در ابتدای بازی حس اینکه شما به نوعی قدرت مندترین فرد در شیکاگو هستید به شما دست می دهد اما بعد از این اتفاق ( که به دلیل اسپویل داستان شرح نمی دهم) دیگر چنین حسی نخواهید داشت و احساس می کنید دیگر ضعیف هستید و “ایدن پیرس” که اتفاقا شخصیت مغروری هم هست سعی می کند از تمام افرادی که می شناسد کمک بگیرد تا بتواند در مخمصه ای که گرفتارش شده نجات پیدا کند. و این ماجرا به تلاش های زیاد او برای پی بردن مقصرین ماجرا و انتقام از آنها خواهد بود. ولی با این حال روایت داستان می توانست بسیار بهتر و جذاب تر باشد.

به طور کلی شخصیت پردازی WD را می توان گفت خوب کار شده است. اما نکته جالب اینجاست شخصیت های بازی درست مثل اشخاصی هستند که در اینترنت با دیگران مشغول چت هستند ولی واقعا نمی توانید حدس بزنید آنها کی هستند و چه خصوصیات اخلاقی دارند. ممکن است به بعضی ها اعتماد کامل داشته باشید ولی گاهی اوقات فکر می کنید که از پیش بینی حرکت بعدی او عاجز مانده اید. عنصر غافل گیری در مورد شخصیت ها خوب پیاده شده است اما سرنوشت بعضی از شخصیت ها را از قبل می توانید تا حدودی حدس بزنید. در مورد شخصیت اصلی بازی یعنی “ایدن پیرس” نیز نمی توان خیلی توضیح داد، نه به این دلیل که ممکن است فکر کنید شخصیت پردازی ضعیفی داشته باشد، نه، فقط به این دلیل که او شخصیت پیچیده ای ندارد و احساسات و انگیزه های او و تلاش هایی که برای محافظت از خانواده اش می کند بسیار قابل باور است. اما شخصیت های منفی آن چیزی نیستند که فکرش را می کردیم و پا را از حد متوسط فراتر نمی گذارند. تنفر شما از آنها به قدری نیست که تا پایان بازی از شدت عصبانیت بخواهید آنها را هر چه سریع تر سر به نیست کنید!
انقدر در مورد گیم پلی بازی شنیده اید که فکر نکنم نیازی باشد به معرفی برگ برنده ی این بازی یعنی هک کردن بپردازیم! هک کردن در این بازی هم ساده است و هم لذت بخش. عده ی زیادی سیستم هک کردن را ساده می دانند که البته همینطور هم هست ولی دلایلی دارد. چرا که ایدن یک هکر بسیار حرفه ای است و از قبل هم سیستم مرکزی شهر (ctOS (central Operation System را هک کرده است.از طرفی اگر قرار بود هک کردن در بازی پیچیده باشد سرعت بازی بسیار کاسته می شد و حتی ممکن بود بازی الان به شکل دیگری بود. هک کردن با فشار دادن یک دکمه و از طریق گوشی “ایدن” انجام می شود و مهمترین چالش شما در زمان هک کردن نحوه استفاده از آن است. به عنوان مثال اینکه چطور بتوانید با دوربین های داخل شهر هدفتان را تحت نظر داشته باشید، یا چطور با کنترل کردن چراغ های راهنمایی در تعقیب و گریز ها موفق باشید و یا در تیراندازی بتوانید با هک کردن وسایل الکترونیکی یک انفجار بزرگ درست کنید تا دشمنانتان را نابود کنید.

علاوه بر این با هک کردن می توانید بر روی روند نزدیک شدن به اهدافتان تاثیر بگذارید و مسیر های مختلفی را امتحان کنید تا بهترین نتیجه را بگیرید. هک کردن عامل جذابی از آب در آمده و تنوع بازی را بیشتر کرده است. از هک کردن که بگذریم به بخش تیر اندازی و مبارزات تن به تن می رسیم. تمام استاندارد های عناوین تیراندازی رعایت شده است به جز یک مورد! تمام سلاح ها در اختیار شما است و به عنوان مثال نمی توانید مثل بازی FarCry3 در safe house ها سلاح هایتان را انتخاب کنید. این موضوع باعث شده است هیچ چالش سختی در هنگام تیراندازی وجود نداشته باشد و از طرفی سرعت تیر اندازی را هنگامی که باید سلاح های مختلف را عوض کنید، کاهش داده است. در مبارزات تن به تن تقریبا همیشه شما پیروز میدان هستید چرا که سریعا ایدن با باتومش حال طرف مقابل را می گیرد.
نکته مهم و البته مثبت سیستم ارتقای بازی است که بسیار کارآمد ساخته شده و برای هر قابلیتی هدفی وجود داشته و یکی از انگیزه های شما برای ادامه بازی همین مورد خواهد بود. هر قابلیتی نکات مثبت خودش را دارد و در هک، رانندگی یا تیراندازی نیز موثر هستند. روند ارتقاها با مدت زمان بازی کاملا هماهنگ هستند و در اواخر بازی تقریبا تمام ارتقا ها را به دست آورده اید و بازی به اندازه کافی به شما زمان می دهد تا کاملا از آنها لذت ببرید.

و حالا می رسیم به ماوریت های اصلی و جانبی. به طور کلی باید گفت وزنه ماموریت های اصلی از جانبی سنگین تر است. بعضی از ماموریت های جانبی جالب است و بعضی ها فقط کسل کننده هستند و فقط هستند تا وجود داشته باشند! ماوریت های اصلی نیز از تنوع خوبی بر خوردار است و خیلی ماموریت ها کش داده نشده و سریع دنبال می شوند. ولی چیزی که آزار دهنده است میزان سرگرم کننده بودن شیکاگو و به عبارتی محیط بازی و امکانات آن است! یعنی چی؟! یعنی اینکه به جز ماموریت های اصلی و تعداد کمی از ماموریت های جانبی، واقعا عامل دیگری وجود ندارد تا شما را به ادامه بازی ترغیب کند. زمانی این موضوع بدتر می شود که بازی را به اتمام رسانده اید و سعی کرده اید ماموریت های جانبی را مابین مراحل اصلی به اتمام برسانید. وقتی بازی را تمام می کنید احساس می کنید دیگر کاری برای انجام دادن ندارید، در حالی که یک بازی open world باید دنیایی پر از سرگرمی را ارائه کند تا حتی وقتی بازی را تمام کردید باز هم بازی را اجرا کنید و لذت ببرید. ولی WD تا این راه چندان موفق نیست.
هوش مصنوعی بازی هم خوب است و هم اغراق آمیز! خوب از لحاظ اینکه دشمنان سعی می کنند دائما پناه بگیرند و یا شما را دور زده و از پشت سر حمله کنند ولی بحث اغراق آمیز بیشتر مربوط به مردم شهر است، آنها با شنیدن صدای تیراندازی و یا زمانی که کار خطایی از شما سر بزند با پلیس تماس می گیرند ولی کافی است کمی با ماشین به پیاده رو بروید و یا از فاصله نه چندان نزدیک از کنار عابری بگذرید! دیگر توضیح بیشتری نمی دهم فقط خودتان یکبار امتحان کنید! البته این ایراد بسیار کوچکی به حساب می آید.
و اما مورد آخر در مورد رانندگی کردن است که عملا با روح و روان شما بازی می کند! هندلینگ بد و فیزیک بدتر باعث شده اصلا از رانندگی لذت نبرید ولی افسوس که چاره ای نیست! باید با این موضوع کنار بیایید. ماشین ها هم تنوع بالایی ندارند و با این وضع رانندگی و تصادفات پی در پی اهمیتی ندارد ظاهر ماشین شما چه شکل و شمایلی داشته باشد. همیشه سعی کنید ماشینی را انتخاب کنید که میزان تصادفات شما با آن کمتر باشد! جالب اینجاست هر چقدر هم تصادف کنید از میزان سلامتی “ایدن” کم نمی شود! تنها نکته مثبت این بخش این است که می توانید در ماشین ها زمانی که پلیس ها به دنبال شما می گردند مخفی شوید.

ازگرافیک بازی نمی توان به این راحتی ها گذشت. شیکاگو جزییات بسیار بالایی دارد و حس یک شهر پیشرفته به خوبی به شما منتقل می شود. بافت ها در سطح عالی هستند و آب و افکت های باران فوق العاده زیبا کار شده اند. ولی فیزیک بازی واقعا جای کار دارد و اصلا آن چیزی نیست که انتظارش را دارید، به خصوص در زمان های تصادف که گاهی اوقات اتفاقات عجیبی را خواهید دید. ولی برای لذت بردن از گرافیک بازی باید سیستم قوی ای داشته باشید و یا به کنسول های نسل هشتمی دسترسی داشته باشید. به شخصه به شما توصیه می کنم اگر سیستم متوسط یا ضعیفی دارید و یک کنسول نسل هفتمی هم در اختیار دارید فورا نسخه کنسولی را انتخاب کنید چرا که ممکن است در نسخه ی پی سی افت فریم به خصوص در مواقع رانندگی اعصابی برای شما باقی نگذارد! ولی حداقل در نسخه ی کنسولی خبری از افت فریم نیست. علاوه بر این در کنسول های نسل هفتمی کیفیت گرافیکی خوبی را می بینید.

صدا گذاری و موسیقی حداقل انتظارات شما را برآورده می کند. صداگذاری شخصیت ها کاملا با آنها مطالبقت دارد و صداگذاری سلاح ها و انفجار ها نیز به واقعیت نزیک است. اما صدای خودرو ها زیاد تفاوتی با هم ندارند و سعی کنید خیلی هم روی این موضوع حساس نباشید. چندین سبک مختلف موسیقی در بازی وجود دارد که موقع رانندگی و حتی پیاده روی نیز می توانید گوش دهید البته در مواقعی که ماوریتی انجام می دهید فقط موسیقی ای شنیده می شود برای این بخش در نظر گرفته شده و البته کاملا با فضای سنگین و جدی بازی هماهنگ است.
به طور کلی WD عنوان بسیار خوبی است که در میان فرنچایز های جدید عالی درخشیده است اما ضعف هایی نیز که دارد که پیش تر در متن خواندید. بعضی از ماموریت های جانبی تعریفی ندارند و این ماموریت های اصلی هستند که شما را تا حد زیادی سرگرم می کنند. باز هم باید تکرار کنم که یک بازی OP باید مکانیسم های زیادی داشته باشد و ماموریت های جانبی و کار های فرعی نیز باید بسیار عالی کار شده باشند که گیمر بازی وقتی بازی را تمام کرد باز هم به سراغ بازی برود. ولی با این حال این بازی حتما ارزش بازی کردن را دارد، حتی بیشتر از یک بار، به هر حال تا به حال نشده بود به این سرعت هک کنیم و از نتیجه ی کار نیز لذت ببریم .